زن ها از عـادی شدن

از تکراری شدن

از مثل روز اول نبودن

می تـرســند ... !

زن ها را مـثل روز اول دوست بـدارید ...

عید، بهترین بهانه است


برایم بوسه ای


لای قرآن بگذار..




بهار منصوری


 

دوستت‌ دارم‌ُ

با تو لج‌ بازی‌ نمی‌کنم‌ !

مانند کودکان‌،


سَرِ ماهی‌ها با تو قهر نخواهم‌ کرد:

ماهی‌ِ قرمز مال‌ِ تو،


ماهی‌ِ آبی‌ مال‌ِ من‌...

هر دو ماهی‌ مال‌ِ تو باشدُ


تو مال‌ِ من‌ !



نزار قبانی

این همه کلاغ می خواهد چکار؟


این شهر


تنها خبرش تویی


که بر نمی گردی!




مهدی نعمت زاده

نامه ات را هنوز می خوانم


گفته بودی بهار می آیی


می نویسم قطار


اما تو


با کدامین قطار می آیی...؟!




(عمران میری)


 

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ویرانه ندارد


دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد


در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست

آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد


دل خانه عشقست خدا را به که گویم

کارایشی از عشق کس این خانه ندارد


گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد


در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد


تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا

ده روزه عمر این همه افسانه ندارد




"حسین پژمان بختیاری"

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت


تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت


چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت


تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت


امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت


شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل

میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت


چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت


به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین

نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت


دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست

امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت


به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند

نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت



"شهریار"

هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود

که به بازار تو کاری نگشود از هنرم

سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم



شهریار

زور که نیست


تو



باید مال من باشی!

(بهرنگ قاسمی)

بهار آمد وُ، نیامدی،

اما پرستوها

بذر تو را آوردند.

زمینْ جای مناسبی نبود،

در دلَ‌م کاشتمَ‌ت!



( رضا کاظمی )